BAB 4
BILA takde benda nak
buat masa-masa puasa, facebooklah
peneman aku. Bukan tengok sangat pun status rakan-rakan atau berbalas status
mahupun chat, kekadang sengaja aku offline kan berhari-hari. Jahat tak
jahat, yalah, aku syok-syok ngah menyemai benih di cityville, tetiba ada orang hai-hai, memang terganggu-gugatlah
hasil-hasil tanaman aku kan. Orang lain dah bina bangunan tinggi-tinggi bak
KLCC bagai dalam game tu, aku pula
masih lagi dengan rumah kos rendah tanam jagung, agak-agaklah kan. Tapi, taklah
aku kemaruk sangat nak main game tu,
sesaja untuk hilangkan bosan aku. Nasib baik, line internat dekat kampung aku okey, iyalah, mak aku kata kampung
tu dapat manfaat ‘Kampung Tanpa Wayar 1 Malaysia’ daripada kerajaan. Syoklah
budak-budak kampung melayari internat percuma. Jangan syok ke lain sudah.
“Along... pergi beli ikan dekat pengkalan sana.. cepat
long, nanti habis tak berlauk kita berbuka nanti...” suara mak aku kedengaran
dari dapur. Aku terus gerak, eh! Sebelum terlupa. Aku logout FB dulu, eh-eh satu lagi, kena tanya mak nak beli ikan apa.
Segera aku ke dapur, “Mak, nak beli ikan apa?” tanyaku
sambil melihat mak membuat kuih, rasa nak tertelan air liur ni tengok biskut
kacang favourite aku yang time tu aku tengok sangat-sangat gebu,
kalau masuk mulut sah-sah cair bak coklat yang menyegarkan.
Mak aku ni memang rajin, balik sekolah tadi, dia terus
buat kuih, pelik juga aku, dari mana tenaga mak aku tu. Tapi biasalah orang
tua, urat dawai tulang besi, bukan macam budak-budak muda sekarang, buat kerja
sikit pun nak bertangguh. Itulah contoh motivasi yang aku belajar dari mak aku
sejak dulu.
“Macam selalu, keli dan rumahan,” jawab mak aku spontan.
“Okey mak, along jalan dulu. Mak, nanti kalau ada biskut
kacang yang tak berapa nak jadi, stok untuk along berbuka ya mak?” sempat lagi
aku berpesan.
“Ya, ya, pergi cepat, dah nak petang nih.”
Aku segera keluar, lama juga aku tak pergi pengkalan.
Selalu tu ayah yang beli ikan, aku tahu makan je. Aku ni, nama ikan pun aku tak
tahu, tahu makan je, ikan keli tu aku tahulah sebab favourite ayah aku yang suka makan ikan keli goreng masak lomak.
Lupa pula nak mention, ayah aku orang
Negeri Sembilan, mak aku orang Johor. Tu yang ayah aku hantu lomak, tiap hari
mak aku masak lomak, aku pun sudah terbiasa, kalau kat KL tu memang aku cari
masak-masak lomak ni. Sampai Bob dan Joe pun naik hairan dengan aku yang hantu
lomak ni, iyalah, tekak ni tak lalu makan kalau takde masak lomak. Tapi, walau
kedai manapun aku pergi, walaupun mahal sekalipun harga masak lomak tu, masakan
mak aku a.k.a Cikgu Shamsiah a.k.a naib presiden keluarga aku adalah yang
paling tip top!
Malas aku naik kereta setakat pergi pengkalan, cuaca pun
agak okey. Nanti orang cakap pergi kedai pun naik kereta, sesaja nak tayang
kereta lah tu. Sambil-sambil jalan kaki tu, aku nampaklah beberapa makcik,
pakcik yang aku masih kenal, aku tegur dan jalan. Tak baiklah kan kalau tak
bertegur sapa, nanti orang kata aku ni tak sosial pula, ini bukan KL yang boleh
buat tak peduli jiran sebelah rumah. Kalau kat KL tu, kawasan rumah aku, aku
tak kenal sesiapapun, aku kenal flat nombor kereta dan rumah je, namanya
langsung tak tahu, walaupun kan?
Sampailah aku ke pengkalan, ramai juga yang meniaga ikan
ekat situ. Iyalah, dekat situ semua ikan-ikan segar. Aku setkan mata aku untuk
memandang 360 darjah, semuanya ikan! Eh! Tetiba mata aku terlihat seseorang,
seseorang yang sangat aku kenal. Tetiba kaki ni dah melangkah ke sana, cepat
pula tu.
“Assalamualaikum Aman.. er.. Amani...” Aku memberi salam
pada Amani yang berpenampilan lain, tapi masih kukenal, tersasul pula panggil
nama dia Aman, yalah dulu-dulu panggil Aman.
“Waalaikumsalam, eh Lan kan? Bila balik? Joe dan Bob
pulang sekali?” tanya Amani, banyak pula tanyanya, al maklumlah lama tak jumpa.
“Lama dah, dah dekat 3 hari. A’ah, Bob dan Joe pun ada
balik. Amani kerja dekat sini ke?” tanyaku pula, err.. tak sayang mulut betul,
boleh-boleh aku terus tanya dia kerja jual ikan dekat situ.
“Eh, taklah. Amani kerja dekat bandar, ni sesaja tolong
mak dan ayah. Mak dan ayah ada buat ikan sangkar, tu yang tolong bantu,
kebetulan pula cuti. Datang sini nak beli ikan ke?”
Amboi! Pandai dia memancing aku suh beli ikan.
“A’ah, ada ikan keli dan rumahan?” aku melihat ikan-ikan
yang ada, walaupun ikan keli yang aku tahu, ikan lain tu aku buat-buat tahu dan
belek.
“Ada, nak berapa kilo?”
“Bagi sekilo rumahan, dua kilo keli.”
“Okey.”
Aku perhatikan Amani meletak ikan-ikan tu ditimbangan dan
kemudian diletak ke dalam plastik.
“Berapa semuanya?” tanyaku.
“RM 10 je, Amani bagi diskaun, iyalah orang bandar lama
tak balik..” sempat Amani bergurau dengan aku.
“Eh, kau ni Amani, tak baik tau, kawan tetap kawan,
meniaga tetap meniaga.”
“Tak apa, aku ikhlas.”
“Okey, terima kasih ya Amani.”
“Sesama, raya nanti datang rumah tau,” pesan Amani.
“Insya ALLAH.”
Kemudiannya aku berlalu, baru aku perasan yang Amani
bertudung. Alhamdulillah, tak macam masa sekolah dulu. Ni satu lagi, kalaulah
mak tahu aku beli ikan dapat diskaun mesti mak bebel. Harus aku tak cakap. Aku
lupa pula kan, nak introduce pasal
Amani ni. Sebenarnya Amani ni satu kelas dengan aku masa sekolah, sekali dengan
Bob dan Joe, sikit punya tomboi dia dulu, dia nak orang panggil dia Aman duk
buang huruf i dekat hujung. Bayangkanlah, kami masuk sungai dia masuk juga,
kami kena denda, dia pun sekali kena. Kira kamcing ah. Dulu, Bob suka sangat
dengan si Amani tu, dia seorang saja yang tak nak panggil Amani tu Aman, siap
dia selalu ejek Amani suruh ubah macam perempuan sikit. Adakah patut, mahu si
Amani tu belasah dia kaw-kaw, agak-agaklah kan nak tegur orang, sekali kena
seligi ambik kau.
“Assalamualaikum.” Aku bagi salam dekat rumah sendiri.
Itu adab tu, even rumah sendiri harus
bagi salam.
“Waalaikumsalam..” amboi! Kenapakah suara orang lain yang
seperti kukenal menjawab salamku. Kemudian nampaklah kepala dua kawan baik aku
tercongok dekat tingkap lemah longlai ala-ala tak makan setahun. Kalau badan
kurus tak apalah juga, ni memasing kaki gym,
buat malu kaum je.
“Kau dari mana ni Lan?” tanya Joe.
“Kau tak tanya mak aku ke?” aku tanya Joe balik.
“Tak sempat.” Bob pula yang jawab sambil-sambil dia
tukar-tukar channel tv.
“Aku dari pengkalan tadi beli ikan ni ha,” jawabku.
Aku terus masuk ke dalam rumah, selajur terus aku ke
dapur.
“Ha Lan, lama betul beli ikan, kau tangkap ikan ke beli
ikan?” sindir mak aku, macam lain macam pun ada soalan mak aku tu kan.
“Beli ikanlah mak...”
“Beli dekat siapa?” tanya mak aku lagi.
Gulp! Takkanlah nak kelentong an. Bulan puasa ni.
“Aman mak.”
“Aman? Siapa tu?” Mak aku tanya balik.
“Err.. Amani mak..” tergeliat lidah aku ni nak menyebut,
tu ah dulu-dulu selalu panggil Aman, Aman..
“Owh, letak ikan tu dekat singki, kejap mak nak siang.”
Fuh! Lega, mak aku tak tanya macam-macam.
Aku mengangguk, kemudian terus ke ruang tamu tengok dua
jejaka bujang yang duk baring dekat sofa rumah aku. Masing-masing merehatkan
diri. Bosan agaknya.
“Aku dengar kau sebut nama Amani tadi dekat dapur, Amani
mana tu?” tanya Bob kepadaku.
Amboi Bob, cepat je ya bila dengar nama Amani tu.
Teringat kekasih lama ke?
“Ala, Amani kawan kita, Aman tomboi. Tapi sekarang tak
kot, dah bertudung dah.. tadi aku jumpa dia jual ikan dekat pengkalan sana.”
“Dia kerja jual ikan?” spontan mulut Joe bertanya.
“Tak, dia tolong mak ayah dia yang usahakan ikan sangkar.
Katanya kerja dekat bandar.” Jawabku.
“Lama pula tak jumpa si Amani tu, lepas-lepas SPM dulu
dia tinggal dengan mak sedara dia dekat Kedah. Entah-entah dah kahwin agaknya,
tadi ada kau nampak dia bawa budak?” tanya Bob lagi.
“Amboi Bob, engkau ingat aku ni kaunter pertanyaan. Aku
tak cakap banyak dengan dialah. Nanti kau tanyalah sendiri.” Aku mengherot
mulut.
Bob dah masam mencuka tengok aku. Amboi Bob, ada hati
lagi ke? Bukan aku tak tahu kau tu Bob, sesaja buat hati kering, aku tahu dalam
hati kau tu ada taman-taman bunga segar, cuma belum terisi dengan permaisuri
saja.
Esoknya...
Joe datang seorang ke rumah. Pelik juga Bob tak ada, macam
missing something somewhere.. mungkin
dia masih terasa kot dengan aku, Bob ni lain sikit, hati dia tu macam kapas, orang
baru cakap sikit dah tacing-tacing, mungkin sebab usia yang makin.. err.. perlu
ke sebut tu, emosi makin tak terjaga agaknya.
“Mana Bob?” tanyaku pada Joe yang asyik duk belek Ipad
dia.
“Entah, selalu tu ada dia contact aku nak jalan-jalan gi rumah aku ni. Penat agaknya,” jawab
Joe.
Broom! Broom!
Amboi! Aku kenal sangat bunyi motor ayah tu. Kalau masuk
simpang tu memang bunyi camtu, lama dah aku perasan. Harus servis tu.
“Assalamualaikum,” ayahku memberi salam sebaik masuk ke
muka pintu.
“Waalaikumsalam ayah,” jawabku.
“Waalaikumsalam pakcik,” jawab Joe.
“Kau orang tak tolong anak Pak Abu tu jual ikan?” tanya
ayahku.
“Pak Abu?” tanyaku pada Joe memandang ayah. Yalah, memori
aku ni hard disk dah full, tu yang banyak delete.
“Pak Abu yang anak dia kawan sekolah kamu dulu tu,” jawab
ayah aku.
“Owh, Amani.” Aku terus tangkap bahawa Pak Abu tu adalah
ayah Amani, aku ingat-ingat lupa.
“Baru semalam Lan ni beli ikan dekat dia, kenapa pakcik?
Dia perlukan pertolongan ke?” tanya Joe pula, aih Joe, soalan kau tu macam tak
relevan pula.
“Tak, pakcik nampak Bob tadi dekat pengkalan tu tolong
anak Pak Abu tu,” ayah aku menjawab.
Apalagi, aku dan Joe melopong. Amboi Bob, rupa-rupanya
kehilanganmu petang itu adalah untuk menolong Amani. Ish-ish, patutlah batang
hidung tak nampak. Nanti kau masa terawih, harus temubual bak propaganza. Baik
kau sedia dengan tutup kawah ataupun tudung saji.
Malam terawih tu, macam sesaja Bob tak nak dekat dengan
kami. Sengaja dia pi kumpulan orang-orang dah kahwin, cakap-cakap dengan Jemi
dan Kyroll. Kononnya dia tu dah kahwin sekali, tahulah perbualan orang dah
kahwin dengan belum kahwin tak sama. Takpe, takpe, kami sabar ni, boleh sabar.
Sengaja ya, nak kena tunggu seligi betul. Dia macam tau-tau je yang kami ni nak
tanya dia. Belum habis moreh, Bob dah angkat kaki, aku bagi signal dekat Joe.
“Kau nak ke mana tu Bob? Awal balik? Selalu kau yang
banyak makan moreh,” tanyaku selaku mukadimah.
“Err.. aku sakit perut.” Bob memberi alasan yang kami
kira tidak munasabah.
“Kalau sakit perut kau dah berlari dah..” Joe menyampuk.
“Yalah-yalah, apa yang korang nak tahu? Aku tolong Amani
petang tadi, tu pun salah ke?” Bob membuat pengakuan.
“Macamana kau tahu kitaorang nak tanya pasal tu?”
tanyaku.
“Tadi aku nampak ayah kau dekat pengkalan, agaklah kan..”
“Macamana? Bujang lagi ke dia?” tanya Joe sibuk-sibuk
pula.
“Entah, aku tak sempat tanya banyak. Aku rasa bujang
lagi.”
“Baguslah, ada chance
untuk kau, kami doakan kau dan dia bersatu cepat-cepat.” Joe cepat berdoa, siap
angkat tangan lagi.
“Amin.” Aku tukang mengaminkan.
“Apalah kau orang berdua ni, aku dengan si Amani tu tak
ada apa-apalah. Aku pun tak tanya apa-apa dekat dia lagi.” Bob memandang kami.
“Habis kau tanya apa dekat dia?” tanyaku pula.
“Aku tanya dia sihat ke tak, penat ke tak tolong
keluarga, cerita biasa..” Bob menjawab.
“Kau ni Bob, kalau si Amani tu kena kebas orang macamana?
Aku tengok bukan main cantik dia sekarang,” saja aku mengugah hati Bob.
“Ala.. biarlah..”
Jawapan Bob memang menghampakan, coverlinelah tu. Bob, Bob, macamlah aku baru kenal kau sehari dua,
aku kenal kau sejak kita mandi sungai bogel time kecik-kecik tau. Tolonglah... nak propa
aku pula. Tak apa, biar katanya.
“Betul ni?” tanyaku lagi.
“Ah kau tu pun samalah, ada kau bagitau Najwa yang kau
suka dia? Ada? Takde kan?” Bob pula psiko aku balik. Memang kena dekat batang hidung aku.
“Aku lain..”
“Lain apanya, lelaki bujang terdesak juga...”
“Eh! Bob, bahasa tu jaga-jaga sikit ya!” aku marah
tiba-tiba, rasa berasap telinga ni.
Kemain mulut Bob, rasa nak tumbuk pun ada. Aku tenung dia
tajam-tajam. Setajam pisau tu. Marah dalam. Boleh-boleh dia cakap camtu. Kalau
orang lain takpelah jugak, consider
dapat dimaafkan. Bujang terlajak pun okey, ni bujang terdesak.
“Dah-dah. Kamu berdua ni kalau tak bertekak pasal
perempuan boleh tak? Jom balik.” Joe menyampuk, sedikit turun darah aku.
“Aku balik dululah...!!” kasar suara aku meminta diri.
“Aku pun...!!” Bob pun sama sengaja dia ikut jalan lain.
Joe diam, dia ikut aku. Bob terus jalan malam tu, tahu
dia buat salah kot. Marah betul aku dekat Bob. Sampaikan aku dah nak buang dia
dalam hidup aku, macamlah aku dan Bob tu ada apa-apakan. Boleh plak
tacing-tacing kan? Helo? Lelaki pun ada perasaan tau? Macam-macam rasa lelaki
ni ada. Ingat hati lelaki ni ada pagar-pagar ke yang duk tolong protect bila dia sakit hati. Marah tu
lumrah bagi lelaki, tu sebab dia jarang menangis, marah lagi banyak, dia expresskan apa yang dia rasalah tu. Eh?
Betul ke? Ntah, aku pun tak tau. Mungkinlah kot.. err!! (ketap gigi).
Bersambung.........
NOTE : E-NOVEL INI TELAH BERPINDAH KE LAMAN NOVEL MELAYU KREATIF DENGAN TAJUK BARU 'GILA! AKU SUKA DIA?' . BOLEH KLIK LINK INI UNTUK MENGIKUTI ----> http://novelmelayukreatif.com/index.php/karya-kreatif/novel/tema-cinta-komedi/item/212-gila-aku-suka-dia
NOTE : E-NOVEL INI TELAH BERPINDAH KE LAMAN NOVEL MELAYU KREATIF DENGAN TAJUK BARU 'GILA! AKU SUKA DIA?' . BOLEH KLIK LINK INI UNTUK MENGIKUTI ----> http://novelmelayukreatif.com/index.php/karya-kreatif/novel/tema-cinta-komedi/item/212-gila-aku-suka-dia
Lagu Tema E-Novel 'Aku Suka Dia'
berjudul
AKU SUKA DIA nyanyian Ainan Tasneem